Op dat moment was ik de weg kwijt en wist ik het antwoord niet meer... tot de dag van mijn "Rebirth Surprise Party" aanbrak, 8,5 jaar geleden, op 28 december 2014..

Vrienden en familie verrasten me met een onvergetelijke dag en een bijzonder geschenk. Ze hadden niet zien aankomen dat ik plotseling mijn baan opzegde en een carrièreswitch maakte naar therapeut, terwijl ik nog maar net in het tweede jaar van mijn opleiding zat. De afslag was al genomen, maar een van de belangrijkste kruispunten in mijn leven diende zich al zes maanden eerder aan.

Mijn eerste bedrijf was geboren, maar niet voor mezelf. Het was het resultaat van een speling van het lot en ontmoeting met een jongeman genaamd Nhil, aan de andere kant van de wereld, in de sloppenwijken van Manilla, Filipijnen.

We belden elkaar bijna elke week, anderhalf jaar lang. In het begin voelde ik me opbloeien, en mijn ego voedde zich met zijn ellende. Mijn eigen angsten verbleekten in vergelijking met zijn harde realiteit. Hij werkte 80 uur per week, gedreven door liefde, om zijn familie een kommetje rijst en een schamel onderkomen te bieden... Haha!?

Maar toen veranderde er iets. Ik begon me af te vragen waarom hij ondanks deze omstandigheden oprecht in mij geïnteresseerd was en hij ondanks alles toch gelukkig leek. Nieuwsgierigheid werd verwondering, leedvermaak veranderde in empathie, tot het moment dat hij onverwacht zijn baan en bestaanszekerheid verloor. Zijn lijden begon zwaarder te wegen dan het mijne..

Hij vroeg niet om hulp, maar ik begon te voelen... deze keer niet alleen mijn eigen angst, maar ook zijn verdriet, pure wanhoop en onmacht om zijn familie te kunnen ondersteunen. Anderen vertelden me dat ik hem niet moest helpen, dat hij alleen geïnteresseerd was in mijn geld. Maar mijn intuïtie fluisterde iets anders in mijn oor.

Wat moest ik doen? Pas nadat ik 's nachts mijn geld had geteld, viel ik in slaap. Het was mijn anker in een wereld waarin ik me al zo lang niet veilig voelde, en waarin een nieuwe, dit keer emotionele burn-out aan de voordeur klopte.

Met een zwaar hart stond ik tegen de muur. Een innerlijk conflict laaide op en bracht me uiteindelijk voor de spiegel.…. Wie ben ik, vroeg ik me in de kern af, als ik niet bescherm wat ik zelf zo lang geleden verloren was? Ik maakte een keuze, deze keer niet alleen met mijn verstand…

Ik begreep toen nog niet wat een daad van compassie in beweging kon zetten. Er ging een deur open….hier was geen onrust en angst, maar een plek waar mijn geest eindelijk tot stilstand kwam. Een plek, zo warm, licht en helder waar alles logisch met elkaar verbonden is en comfortabele illusies niet meer dan de “vieze klamme deken” werden, die de waarheid bedekten.

Een diep bewustzijn van kracht, flow, identiteit en onbeperkt potentieel kwam naar boven. Diep vanbinnen herinnerde ik me weer wat ik als kind altijd al wilde: bouwen zonder grenzen. Bouwen aan een magische wereld, waar geen plaats was voor zandkastelen, maar waar de bouwwerken rustten op een solide fundament - onszelf.

Ik vond mijn doel. Onrust maakte plaats voor een heldere focus. Klachten, angsten en dwangmatige tics verdwenen. Samen schreven we een ondernemingsplan, een fundament voor zijn eigen bestaanszekerheid. Ik voelde niet langer de behoefte om elke euro om te draaien en te sparen; ik investeerde duizenden euro's, een substantieel deel van mijn spaargeld, in Nhil's bedrijf. En mijn investering betaalde zich dubbel en dwars terug. Na enkele maanden opende de winkel zijn deuren, We bekeken wekelijks de spreadsheets en omzet, totdat zijn familie financieel op eigen benen kon staan. Zijn hart werd lichter en hij kon zijn vleugels uitslaan, net als ik. Hij was veilig, en voor een tijdje was ik dat ook...

6 maanden later was het mijn beurt om mijn eigen pad te gaan bewandelen. Ik nam ontslag en sloeg een nieuwe afslag in als therapeut, terwijl ik tegelijkertijd  de nodige fysieke herstelwerkzaamheden aan mezelf uitvoerde.

Jarenlang leerde ik onvermoeibaar en bouwde ik aan mijn eigen accu en spierbundels. Via mijn bedrijven Cure4Life en later How2behealthy bouwde ik aan de gezondheid van anderen. Bijzondere mensen kwamen op mijn pad, waarvan sommigen net als Nhil "de juiste snaar raakten" en de deur opnieuw openden. Een wisselwerking ontstond en ik bouwde onvermoeibaar als een machine "blind" door. Het was de mooiste tijd van mijn leven…tot nu toe!

Natuurlijk was niet alles rozengeur en maneschijn. Soms opende zich deuren in het spel der liefde, om hem vervolgens in paniek weer dicht te slaan… Wanneer mijn bouwwerken en autoriteit werden bedreigd of afgewezen, sloeg ik genadeloos terug. Mensen die ik liefhad werden niet gespaard. Hoewel veel succesvolle bouwwerken onverwacht instortten, leek het geluk me toch toe te lachen. Ik stampte gewoon weer nieuwe uit de grond. Na lang zaaien kwam het oogsten eindelijk in zicht. Toen stak een overweldigende orkaan op... CORONA de aftrap van een crisistijd.

Vermoeid, maar nog steeds vol vertrouwen, dacht ik dat ook deze storm gebroken kon worden. Was ik niet gestopt met luchtkastelen bouwen? Hoe hard ik ook knokte, deze storm was niet te bedwingen. Het ene na het andere bouwwerk stortte na aanvankelijk succes opnieuw in. Waarom zo’n pech?  Waar heb ik dit aan verdiend? Stevig omzetverlies en enkele van mijn eerdere gezondheidsklachten vielen me weer ten deel.

Veel steunpilaren verdwenen. De deur bleef lange tijd gesloten... Ik kon hem zelf niet openen, maar de herinnering bleef aanwezig. De grond zakte, zowel letterlijk als figuurlijk, onder mijn voeten weg. Mijn huis en leven begon op een krot te lijken, vergelijkbaar met dat van Nhil. In de supermarkt probeerde ik wanhopig mijn laatste tientjes van al mijn bankrekeningen bijeen te schrapen, die leeggebloed waren door bedrijfsschulden, opgebouwd tijdens de coronajaren.

Daar stond ik dan, uitgeput en angstig met mijn rug tegen de muur. Een stevige krentenbaardinfectie sloeg in als een bom en ik werkte thuis toch door. Al snel volgde een tweede, ernstigere infectie met huidzweren die me op mijn knieën dwong. Een nieuw kruispunt doemde op. Ik nam vrij en annuleerde opnieuw afspraken. De ochtend erna brak ik... en huilend gaf ik me over in bed. Vier dagen lang veegde ik mijn agenda leeg. Geen antibiotica! Ik omhulde mezelf met liefdevolle verzorging, zoals bij een baby. Al mijn kennis, vaardigheden en "magie" die ik normaal gesproken met liefde aan andere zou geven, richtte ik nu op mezelf! Zonder dat ik het besefte zwaaide de deur weer open… Herstel volgde zowel letterlijk als figuurlijk wonderbaarlijk snel, mooi en gelijk over zweren op beide handen....

Ik stond weer strijdbaar in de storm, maar besloot instinctief dat ik, net als negen jaar geleden, uit een andere bron wilde putten. Mijn ondernemersvaardigheden en therapeutische kennis waren de brandstof, maar niet de motor die inspiratie en heling aandreef.

Hoe kon ik mezelf en anderen inspireren en helpen als ik in essentie een aantal van de kleuren op mijn palet verborgen wilde houden?

Nieuwe steunpilaren verschenen, maar deze keer niet om de deur voor mij te openen, maar om me bewust te maken waarom ik zelf de deur niet kon openen en waarom de fundamenten van mijn bouwwerken niet sterk genoeg bleken: een onbewust en repeterend trauma van afwijzing.

Ik was er klaar voor en ging op zoek naar de bron en vond de juiste hulp… Voor het eerst in 45 jaar kon ik het gevoel van afwijzing in zijn oorsprong oproepen en herbeleven, wat zelfverdedigingsmechanismes al die tijd hadden geblokkeerd.

Het was pijnlijk, maar het opnieuw vormgeven van de emotionele blauwdruk was cruciaal en bevrijdend. Het loslaten begon en er ontstond...ruimte. De deur ging soms weer open…Dit keer met MIJN handpalm op de deurknop.

Mijn interesse in trauma, kwantumfysica (energie), universele wijsheid en filosofieën was mede “als bij toverslag” geboren.

De zijwieltjes vielen weg, de eerdere steunpilaren voelden niet langer onmisbaar en mijn bedrijf begon weer op te krabbelen. Ik voel me steeds vaker veilig. De storm heeft nog lang niet zijn maximale (orkaan)kracht bereikt, maar de beleving is anders. Hij is er niet om me weg te blazen, maar om de weg vrij te maken...

Het was een paar weken geleden, midden in het bos, waar ik rust vond in het oog van de storm. Daar keek ik opnieuw door de magische bril van het jonge, kwetsbare kind van weleer en zag de zon doorbreken… ik deed hem enkele beloftes:

1) Voel je veilig en beschermd. Het is tijd om weer buiten te spelen.

2) Ik neem periodiek bewust tijd om samen met jou, mijn innerlijke kind, terug te keren naar het oog van de storm.

Samen gaan we op avontuur. Ik neem je bij de hand en loods je door de storm. Je wijst me de weg naar de deur. De storm laat zijn sporen na. Het is niet altijd gemakkelijk om de deur te openen wanneer je vingers koud en pijnlijk zijn, maar met jouw warme hand op de mijne beweegt de deurknop... Samen dalen we af in deze vertrouwde, magische wereld, waar ons innerlijk weten veilig zijn licht werpt op al onze kleuren: licht (verborgen talenten) en donker (schaduwkanten)

Mijn vingers voelen weer warm en ontspannen. Opgeladen en geïnspireerd hervatten we onze reis door de storm met een nieuwe kleur op ons kleurenpalet, langs kruispunten waar we nieuwe richtingaanwijzers, energie en laadpunten verbinden of bouwen. Deze zullen jou en mij inspireren in onze zoektocht naar de "gouden graal": het openen van de innerlijke deur, als toegangspoort naar een (buiten)wereld waar de storm langzaam gaat liggen.

En niet te vergeten: "Wie of wat wil jij worden? Wat ga jij schilderen?

Met gezonde en magische groeten

-Ivo-